Henric van Essen, longverpleegkundige bij STMG, deelt zijn verhaal over zijn leven en werk. Met een passie voor fotografie is hij trots op het helpen van COPD-patiënten en de voldoening van het begeleiden van patiënten in moeilijke momenten. Henric deelt zijn wijze woorden: "Doe het gewoon, want het is ontzettend belonend werk. Je helpt mensen echt."
“Ik ben Henric van Essen, 52 inmiddels.” begint hij met een glimlach. “Ik ben sinds 2011 getrouwd met Joke, en ik heb twee zoons; één van 21 en één van 24. Ze doen allebei heel iets anders dan ik. Mijn oudste zoon is archeoloog en mijn jongste zoon studeert geschiedenis.” Naast zijn werk heeft Henric een passie voor fotografie. De omgeving waar Henric woont vindt hij niet heel bijzonder. Maar toch heeft hij niet meer dan een kleine struik nodig om prachtige plaatjes te schieten. “Schoonheid moet je zoeken denk ik.”
Nu werkt Henric alweer een aantal jaar in de zorg en kan hij zich niks anders meer voorstellen, maar er is een tijd geweest dat hij dacht een ander beroep uit te oefenen. “Toen ik op de havo zat wilde ik in eerste instantie advocaat worden. Nu denk ik bij mezelf waarom in vredesnaam, maar goed dat was de bedoeling. Vervolgens besefte ik me dat, om advocaat te kunnen worden, ik naar de universiteit zou moeten. Ik had alleen maar mijn havo diploma, dus dat werd hem niet. Toen ben ik de hbo-opleiding personeelsmanagement gaan volgen. Het eerste jaar beviel dat nog wel maar toen ik stage moest gaan lopen ben ik daar toch op terug gekomen.”
Dat is ongeveer het moment geweest waarop Henric de stap naar de zorg heeft gemaakt. Toen hij zijn dienstplicht moest voldoen, is hij daar hospik, oftewel verpleegkundige, geworden. “Vanuit daar ben ik doorgestroomd naar de inservice opleiding. Toen ik net bedacht had dat ik de zorg in wilde, leek ambulanceverpleegkundige zijn mij heel erg leuk. Alleen van dat idee ben ik toch al snel afgestapt. Het klinkt ontzettend spannend om ambulanceverpleegkundige te zijn, maar uiteindelijk bestaat je werk toch voor 80 procent uit standaard ritjes. Als ik het doe voor de spanning van dat ene ongeluk wat je tegenkomt, moet ik dat misschien niet willen. Los daarvan kwam ik op de longafdeling chronische zorg terecht. Echt een compleet andere kant maar dat beviel me heel goed, omdat je een band opbouwt met die mensen. De mensen op zo’n afdeling komen over het algemeen regelmatig terug namelijk. Uiteindelijk is het dus chronische zorg geworden en daar ben ik eigenlijk nooit meer uitgerold.
‘Bij wat voor cliënten kom jij voornamelijk?’
“Zo’n 85 tot 90 procent van de cliënten zijn COPD-patiënten. Meestal zijn dat rokers of ex-rokers die hun longen beschadigd hebben door het roken. Die beschadiging is niet omkeerbaar, dat blijft en wordt eigenlijk alleen maar erger. Het overige percentage zijn onder andere Astmapatiënten, wat echt een andere tak van sport is. Bij die cliënten doen we voornamelijk saneringsbezoeken aan huis om te kijken of daar triggers zijn waardoor mensen kortademig worden. Daarnaast hebben we longkankerpatiënten en Fibrose patiënten.”
‘Werk jij voornamelijk overdag of draai je ook wel eens avonduren?’
“Ik werk eigenlijk altijd overdag, en ook altijd doordeweeks. Mijn werkzaamheden beperken zich tot kantooruren, aangezien we geen spoeddienst zijn. We hebben wel eens mensen waarbij er spoed is, bijvoorbeeld mensen met een drain in hun borstholte die gedraineerd moet worden. Maar dat spreken we dan af met het technisch team, omdat wij geen weekend- en avonddiensten draaien.”
‘Wat is iets wat altijd in je werk tas zit en waarom?’
“Mijn map met informatieformulieren zoals brochures, flyers en schema’s met simpele ademhalingsoefeningen voor mensen met Astma. Maar ook een lijst met diëtisten en een lijst met ergotherapeuten. Laatst hadden we een meeting met collega’s en toen moest iedereen heel hard lachen om die map. Maar uiteindelijk gaven ze wel toe dat het heel praktisch is. Ondanks dat ik veel onderweg ben, heb ik toch alles bij de hand.”
‘Wat is iets in je werk waar je trots op bent?’
“Ik ben vooral trots op het feit dat wij mensen daadwerkelijk kunnen helpen, mits ze daarvoor openstaan. Met hele simpele tips kun je mensen hun leven zoveel makkelijker maken. Dat zit hem bijvoorbeeld vooral in het verdelen van de energie bij de COPD-patiënten. Daar werken we voornamelijk mee. Mensen moeten leren om te gaan met de mindere hoeveelheid energie die ze hebben. Als je COPD hebt, dan heb je gewoon minder energie en bij alles wat je doet verbruik je meer energie. Dus per saldo heb je gewoon minder te besteden. En dat is voor veel mensen lastig om te accepteren.”
Reflecterend op een specifieke herinnering, deelt Henric een ontroerend moment. “Ik kreeg op een gegeven moment een casus vanuit het Rijnstate. Vanuit een zorgcentrum was een cliënt van rond de 58 die een longontsteking had gehad. Hij ging naar huis met 4 liter zuurstof per minuut. Dat is best wel veel, en dat moest eigenlijk afgebouwd worden tot nul. Dus ik ben daarheen gegaan met de insteek van, laten we kijken hoe snel en wanneer we die zuurstof kunnen afbouwen en hoe hij dat zelf kan aanvliegen. Lang verhaal kort, die cliënt had kanker. Uiteindelijk bleek hij gewoon steeds verder achteruit te gaan. Hij is uiteindelijk overleden na een week of zes, maar ik ben daar heel vaak geweest en ik heb dat hele proces mogen begeleiden. Dat is een hele mooie herinnering.”
‘Wat maakt STMG volgens jou uniek ten opzichte van andere organisaties?’
“Dat ze zo'n beetje alle mogelijke zorg aanbieden die er is. Ook als longverpleegkundige zijn wij in onze regio eigenlijk de enige.” In zijn verdere beschrijving van STMG benadrukt Henric de veelzijdigheid van de organisatie en de bereidheid om te luisteren naar de medewerkers. “Wat ik heb gemerkt is dat het een organisatie is die bereid is om aan de weg te timmeren en die ook luistert naar de medewerkers, en dat is wel heel belangrijk. Dat is een sfeer die moet je vooral vasthouden, want uiteindelijk, het veld is hetgeen dat het moet doen.”
Terwijl het interview tot een einde komt, deelt Henric enkele wijze woorden voor anderen die overwegen de zorg in te gaan of bij STMG te werken. “Ik zou zeggen, doe het gewoon, want het is ontzettend belonend werk. Je helpt mensen echt.”
