Het verhaal van Jos (63)

'Plezier hebben in mijn werk, vind ik een groot goed. Na lange tijd verschillende managementfuncties te hebben vervuld, wilde ik weer doen waar ik ooit mee begon en wat ik eigenlijk het allerleukst vind: de verpleegkunde. Als wijkverpleegkundige kan ik bovendien veel aspecten uit mijn loopbaan combineren. Ik voer deels uitvoerende taken uit bij cliënten en tegelijk stuur ik ook ons team aan. Maar ik voel me geen ‘baas’ hoor. Collega’s zien dat wel eens anders, maar ik ben liever een coach, want we doen het hier samen. Samen zijn we maximaal verantwoordelijk voor de zorg van pakweg zeventig cliënten in ons gebied.

Vanuit mijn functie ben ik verantwoordelijk voor het indiceren van de zorg. Daarin ben ik oprecht, maar ook kritisch. We werken met maatschappelijk geld en dat moet goed besteed worden. Dat betekent dat we eigenlijk zo weinig mogelijk zorg verlenen, maar zoveel als noodzakelijk is. Samen met onze cliënten en in overleg met andere zorgverleners bekijken we wat iemand zelf kan en waar ondersteuning nodig is. Soms kom je dan op een moeilijk punt, een schemergebied. Mensen denken soms dat ik zorg van ze wil afpakken, terwijl ik ze juist hun zelfstandigheid wil teruggeven. Overbodige zorg is voor niemand goed. Die zorg schrappen we of we proberen hulp op een andere manier te regelen door bijvoorbeeld in iemands sociale netwerk te kijken. Natuurlijk wil je gewoon vriendelijk zijn. Je hebt een band met de mensen waar je al jaren over de vloer komt. Stap je over de post op de deurmat heen of pak je het even op en neem je het mee. Een beetje dat idee.