Wijkverpleegkundige

Het verhaal van Jos (63)

'Plezier hebben in mijn werk, vind ik een groot goed. Na lange tijd verschillende managementfuncties te hebben vervuld, wilde ik weer doen waar ik ooit mee begon en wat ik eigenlijk het allerleukst vind: de verpleegkunde. Als wijkverpleegkundige kan ik bovendien veel aspecten uit mijn loopbaan combineren. Ik voer deels uitvoerende taken uit bij cliënten en tegelijk stuur ik ook ons team aan. Maar ik voel me geen ‘baas’ hoor. Collega’s zien dat wel eens anders, maar ik ben liever een coach, want we doen het hier samen. Samen zijn we maximaal verantwoordelijk voor de zorg van pakweg zeventig cliënten in ons gebied.

Vanuit mijn functie ben ik verantwoordelijk voor het indiceren van de zorg. Daarin ben ik oprecht, maar ook kritisch. We werken met maatschappelijk geld en dat moet goed besteed worden. Dat betekent dat we eigenlijk zo weinig mogelijk zorg verlenen, maar zoveel als noodzakelijk is. Samen met onze cliënten en in overleg met andere zorgverleners bekijken we wat iemand zelf kan en waar ondersteuning nodig is. Soms kom je dan op een moeilijk punt, een schemergebied. Mensen denken soms dat ik zorg van ze wil afpakken, terwijl ik ze juist hun zelfstandigheid wil teruggeven. Overbodige zorg is voor niemand goed. Die zorg schrappen we of we proberen hulp op een andere manier te regelen door bijvoorbeeld in iemands sociale netwerk te kijken. Natuurlijk wil je gewoon vriendelijk zijn. Je hebt een band met de mensen waar je al jaren over de vloer komt. Stap je over de post op de deurmat heen of pak je het even op en neem je het mee. Een beetje dat idee.

Banner Jos

De belangrijkste uitdaging in ons werk? Dat we er bij elke cliënt, elke dag iets van maken wat ertoe doet. Dat we proberen het verschil te maken door elke dag de mensen voor wie we werken goed te observeren. Iemand is veel meer dan alleen zijn wond, en ook veel meer dan alleen de suikerpatiënt die een insulinespuit moet krijgen. Ik wil altijd een beetje verder kijken. Hoe gaat het met iemand, valt me iets op wat ik nog niet eerder gezien heb? Als wijkverpleegkundige zit ik niet “in de route”. Daarom loop ik regelmatig een dagje met een verzorgende mee om feeling te houden met onze cliënten. Ze zitten in ons hoofd en vaak ook een beetje in ons hart.'

 

Beelden: Ivo Hutten.

Ik doe weer wat ik het allerleukst vind